#11 Na Ratunek

Z Okazji dzisiejszego święta chciałabym wam życzyć :wielu prezentów, dużo uśmiechu i mile spędzonego wieczoru w cieple rodzinnym :)Najlepszego kochani ! :*a teraz zapraszam was na 11 rozdział :)\Oby się spodobał i liczę na świąteczne komentarze :D

Oczami Stefana :

Wiedzieliśmy, że wpuszczenie Klausa i Kola do środka nie będzie najlepszym rozwiązaniem dlatego nie podjęliśmy dalszych kroków. W pewnym momencie bracia Mikaelson złapali się za głowy i zaczęli zwijać z bólu. Nie wiedzieliśmy co się dzieje gdy nagle za nimi pojawiło się dwóch mężczyzn. Jeden z nich skręcił kark obydwu pierwotnym wampirom.

- Witaj przyjacielu - spojrzał na Damona jeden z nich.

- Enzo.. - powiedział rozczulony Damon. 

- Kupę czasu.. - Enzo rzucił bezwładne ciało Klausa na ziemie.

- To Enzo, opowiadałem Ci o nim. - powiedział do mnie.

- Tak, przypominam sobie. - pokiwałem głową.

- Shellia wpuść ich. - zarządził Damon.

Shellia powoli wstała zza sofy : 

- Wejdźcie.

Enzo i jego nie znajomy towarzysz weszli do środka.

Damon i Enzo wpadli sobie w ramiona poklepując się po plecach.

- To mój przyjaciel czarownik Kai - Enzo wskazał na chłopaka obok siebie.

- Miło Cię poznać - Damon uścisnął jego dłoń, a później ja.

- Stary, co Ty tutaj robisz ? myślałem, że dawno uciekłeś - wampir walnął przyjacielsko mojego brata w ramię.

- Tak się składa, że ratuje dziewczynę brata. - uśmiechnął się dumnie.

- Ratujesz ? - chrząknąłem. Po czym dodałem :

- Nie powiem kto w nas w to wpakował. - spojrzałem oskarżycielsko na Damona.

- Ja nic nie zrobiłem, nie mój problem, że Klaus naiwnie wierzy, że Caroline to moja dziewczyna - zaśmiałem się.

- Myślałem, że się zorientuje, że taka cudowna dziewczyna nie może być z takim idiotą. - powiedziałem złośliwie.

- Oj Stefan zazdrościsz mi bo w twoim łóżku nie przewinęło się tyle kobiet co w moim - uśmiechnął się zawadiacko poruszając brwiami.

- Dajcie już spokój, przyjechaliśmy tu by uratować Caroline, tak ? Więc bierzmy się do roboty póki nie jest za późno - wtrąciła Lexi patrząc na nas obydwóch.

- Masz rację, Lexi - potwierdziłem.

- Ja i Enzo pójdziemy do posiadłości Mikaelsonów, Ty i Kai zamknijcie gdzieś Klausa i Kola zanim się wybudzą, a Elena i....Bonnie zostaną tu z Shellią - postanowił Damon.

- Nie, ja tu nie zostanę, nie ma mowy, idę z wami - zaprotestowała Elena.

- Damon ma rację Elena, lepiej będzie jak zostaniecie, tutaj jesteście bezpieczne - spojrzałem na Elenę.

- Mam tak tu siedzieć z założonymi rękami, kiedy moja przyjaciółka jest w niebezpieczeństwie ? - Elena spojrzała na nas nie zrozumiale, była zła i uparta.

- Eleno zrozum, że i tak nic nie wzkurasz, a możesz tylko zrobić sobie krzywdę - Damon spojrzał na Elenę troskliwie. 

- A co ze mną ? - nagle wtrąciła Lexi.

Może ja pójdę ze Stefanem, a Kai zostanie z dziewczynami ? - zaproponowała.

- Nie ma sprawy mogę zostać. - pokiwał głową Kai.

- Świetnie. To ruszamy. - powiedział Enzo zacierając dłonie.

Damon podszedł do Eleny i złapał ją za dłoń : 

- Uważaj na siebie Eleno. - uśmiechnął się do niej.

Elena była cała w skowronkach, było widać było, że nie tylko ona podoba się Damonowi, ale on też jej. Uśmiechnęła się do niego nieśmiało po czym Enzo i Damon wyszli, a zaraz za nimi ja i Lexi, wpakowaliśmy ciało Klausa i Kola do samochodu i odjechaliśmy.

_________________________________________________________________________________

Oczami Bonnie : 

- Jechałyśmy żeby uratować Caroline, a teraz musimy tu siedzieć i czekać jakbyśmy były jakieś bezużyteczne. - zaczęła marudzić Elena.

Usiadłam na sofie obok wystraszonej ciotki. 

- Elena, daj sobie spokój..może tak będzie lepiej...i tak nie jesteśmy w stanie stawić czoła pierwotnym, ja jestem tylko zwykła czarownicą, a Ty człowiekiem, myślisz, że miałybyśmy jakieś szanse ? narobiłybyśmy sobie tylko kłopotów. - powiedziałam patrząc na spacerującą po salonie Elenę.

- Bonnie ma rację, mogły byście wpaść w kłopoty, a nie od dziś wiem, że z Mikaelsonami nie warto zadzierać. - powiedział Kai i usiadł obok mnie i zaraz dodał : 

- Wiec mówisz Bonnie, że jesteś czarownicą ? - zapytał zainteresowany spoglądając na mnie.

- Tak jestem, ale jak na razie szkole się jeszcze w magii. - przyznałam nieśmiało.

- Początkująca ? To świetnie się składa - uśmiechnął się do mnie.

- Czemu ? - zapytałam zdziwiona.

- Prowadzę taką grupę młodych i początkujących czarowników których uczę kontrolować magie, uczę zaklęć. Jeśli byś była zainteresowana to wpadnij. Prowadzę popołudniowe zajęcia w liceum w Mystic Falls. - uśmiechnął się przyjacielsko.

- Dziękuje, na pewno wpadnę. - odwzajemniłam jego uśmiech.

- Tak normalnie prowadzisz zajęcia o magii w naszym liceum ? - zapytała zdziwiona Elena przystając na chwile i patrząc na Kai'a.

- Tak się składa, że znam nauczyciela z tamtejszej szkoły, Pana Saltzmana i on użycza mi swojej sali popołudniu w każdy czwartek. - Oparł się łokciami o swoje kolana patrząc na Elenę.

- Saltzman ? On wie o magii ? - Elena podniosła brwi.

- Tak, tak samo jak o wampirach. - powiedział tak jakby to nie było nic dziwnego.

- To dlatego... - powiedziała cicho w zastanowieniu moja przyjaciółka.

- Elena ? - zapytałam spoglądając na nią niepewnie.

- Ostatnio jak był u mnie w szpitalu i opowiedziałam mu o wypadku to nagle zrobił się taki nieobecny jakby coś wiedział. Myślisz, że mogło chodzić o to ? - usiadła obok Kai'a. 

- Myślę, że Pan Saltzman podejrzewa, że mógł być to atak wampira. 

- Jestem zmęczona, położę się spać. - wtrąciła nagle Shellia.

- Dobrze ciociu, odprowadzę Cię do pokoju. - powiedziałam i pomogłam wstać ciotce po czym udałam się z nią do jej pokoju.

_________________________________________________________________________

Oczami Caroline : 

Marcel wskazał mi pokój w którym będę mieszkać. Był piękny, jeszcze piękniejszy niż pokój w którym znalazłam się u Klausa. Był o wiele większy i taki jasny, panował kolor lawendy i fiołków, pościel była w tym samym kolorze co ściany. Pokój nie był zatłoczony nie potrzebnymi meblami.

Tylko nie wielka szafa, wielkie lustro, łóżko i półka nocna z lampką.

- Czuj się jak u siebie - powiedział mężczyzna.

- Nawet nie mam żadnych rzeczy ze sobą.

- O to się nie martw, Davina zadbała o twoją szafę - Marcel otworzył szafę. Było w niej mnóstwo ślicznych ubrań.

- To bardzo miłe, w końcu ktoś nie traktuje mnie jak przedmiot - uśmiechnęłam się do niego.

- Spokojnie Caroline, będziesz tu bezpieczna, o nic się nie martw. - pogłaskał mnie po ramieniu.

- Dziękuje. 

- Ja będę na dole, a Davina ma pokój obok Ciebie, więc jeśli będziesz czegoś potrzebować, wiesz gdzie nas szukać. - uśmiechnął się pokazując swoje śnieżnobiałe zęby po czym wyszedł z pokoju.

Położyłam się zmęczona na łóżku. Zastanawiała mnie przesadna uprzejmość Marcela i Daviny. Podejrzewałam jakiś podstęp, w końcu byłam narzędziem w konflikcie pomiędzy Marcelem, a Klausem. Nie wiedziałam tylko do jakich celów jestem potrzebna Marcelowi, ale nie bałam się bo wiedziałam, że Stefan jest już blisko i na czas mnie uratuje.

Czy przyjaciołom uda się odnaleźć Caroline ? 

Czy będą musieli zmierzyć się z Klausem i Marcelem ?

Czy  Marcel podstępnie jest miły wobec Caroline ? 

A tego dowiecie się wkrótce :)

Piszcie jak wam się podobało oraz wasze przemyślenia na zadane pytania :)